Paniek

Nee, het is nog niet voorbij. De paniekaanvallen die ruim twintig jaar geleden zomaar mijn leven binnenslopen zijn nog niet verdwenen. Maandag was het, na een hele lange periode zonder paniek, weer volop raak. Ik heb eens gelezen dat een lichaam zich binnen een tijdsbestek van tien jaar helemaal vernieuwd. Alle cellen die op dit moment voor me aan het werk zijn, zijn over tien jaar gestorven en hebben plaatsgemaakt voor een nieuwe armada van cellen. Misschien had ik wel gehoopt dat de paniek, samen met de dode cellen, uit mijn lijf was verdwenen en net zo stilletjes was vertrokken als ze gekomen was. Jarenlang heb ik met hulp van een pilletje de paniek onder de knie weten te houden. Sinds een maand of vier, vijf ben ik daar vanaf. Ik ben gestopt omdat het goed ging. Omdat ik me sterk voelde. De aanval van maandag is op z’n minst een terugval in ‘het mezelf sterk voelen’. Anderzijds is dit ook het moment om te accepteren dat ik er af en toe last van heb. En misschien wel altijd last van zal houden. Misschien is nu wel het moment gekomen om het niet als een zwakte of als een gebrek te zien. Het niet langer als een imperfectie te zien ten opzichte van de anderen die geen last hebben van paniek. Natuurlijk, iedereen heeft wel wat, elk huisje heeft z’n kruisje en nog meer van dat soort clichés, maar ik heb het altijd als een defect gezien.

Iemand die er voor gestudeerd heeft vertelde me ooit dat ik er waarschijnlijk nooit vanaf zal komen. Kan zijn. Maar ik heb wel zeggenschap over hoe ik er mee om ga. Voor mijn gevoel sta ik nu op een kruispunt. Ik kan me overgeven aan het gevoel dat de paniek langzaam mijn leven weer overneemt of ik kan maandag achter me laten en het zien als iets dat nou eenmaal bij me hoort zonder daar een knetterend oordeel op los te laten. De eerste optie ligt op de loer. Omdat er zich in mijn hoofd sneller dan bij een ander allerlei lijntjes en verbindingen vormen die eindigen in angst of paniek. Ik kies echter voor de tweede optie. Voor dat én voor openheid. Omdat ik weet dat er zo ontzettend veel mensen zijn die zich herkennen in dit verhaal. Misschien niet direct bij zichzelf maar dan toch zeker bij iemand in de omgeving.

De maatschappij waarin wij leven maakt het ons ook niet makkelijk. De druk, op allerlei vlakken, is enorm en de prikkels, in de vorm van bijvoorbeeld licht en geluid, zijn overal. Wie zich daar niet altijd goed voor weet af te sluiten betaalt daarvoor een prijs. Dat gebeurde mij maandag. Gisteren liep ik door de Kennemerduinen en besloot ik dat het okay was wat me maandag overkwam. Dat het mij niet zwakker maakt dan een ander en dat ik me er niet onder laat krijgen. Ik besloot om op het kruispunt rechtdoor te lopen.

En avant!