2 voor 12, drie rondes en een pennenset

‘Deze had ik dus echt niet opgezocht’, zei de kandidaat van wie we net verloren hadden in de derde ronde van 2 voor 12.

‘Ah, okay’, zei ik, ‘ik dus wel.’ 

De derde en laatste ronde was niet het spannendst geweest. Dat was de eerste ronde die we eerder die dag hadden opgenomen. Omdat wij een nieuw team waren begonnen we en moesten we daarna plaatsnemen in het decor om te zien of ons puntenaantal genoeg was om het andere team te verslaan. Datzelfde team had de week ervoor glansrijk gewonnen en ik voelde moed in mijn schoenen zinken toen bleek dat we tegen de twee bijna dertigers uit Utrecht moesten. 

‘Maar maak je geen zorgen’, zei de een. ‘We hebben carnaval gevierd en zijn een beetje ziek’, zei de ander. Ik moest denken aan de middelbare school waar klasgenoten die bij hoog en bij laag beweerden het niet te hebben geleerd lachend een negen haalden. 

Onze eerste ronde ging heel goed. Ik ben geen vaste kijker van het programma, dat al sinds 1971 bestaat, maar begreep wel dat een score van 624 erg hoog was. Het kwartier dat volgde voelde als het langste uit mijn leven. Met elk antwoord dat moest worden opgezocht en met elke letter die werd gekocht, werden onze kansen om te winnen groter. ‘Als ze nu nog een letter kopen zijn we er’, fluisterde ik naar Leonard. We wonnen en gingen op weg naar de tweede ronde die in de middag zou worden opgenomen.

Benieuwd naar de reacties, of op zoek naar applaus, had ik vlak voor de eerste uitzending een Twitteraccount aangemaakt. Over de eerste aflevering waren de twitteraars tevreden. Leuk, grappig, hoge score, las ik terug. 

‘De opzoeker heeft nog steeds praatjes’ en ‘straks komen de populairdoeners weer’, las ik tijdens de tweede uitzending. Maar er was ook een twitteraar die mij heel grappig vond en opperde dat ik plaats moest gaan nemen in de jury van ‘De Slimste Mens’. ‘Leuk!’, dacht ik. Ik klikte op zijn account. 

Elf volgers. 

Dat lijkt me niet genoeg om een rimpeling in de omroepvijver te veroorzaken. Fietsvriend Frank merkte terecht op dat er ooit iemand was met slechts twaalf volgelingen die wel heel wat voor elkaar heeft gekregen, maar zonder @oplettendekijk en zijn elf volgers te kort te doen verwacht ik er niet al te veel van.

De allerleukste reactie kwam uit onverwachte hoek. Juf Inge stuurde een reactie naar mijn moeder met wie ze nog steeds contact heeft. Juf Inge. Dé juf Inge uit groep 3 schreef dat ze tijdens het kijken naar 2 voor 12 terug moest denken aan ‘dat heerlijke jongetje van zes’. Ik dacht ook terug aan dat jongetje van zes dat lag te huilen in zijn bed omdat juf Inge, de liefde van zijn leven, op het punt stond te gaan verhuizen naar Lelystad. ‘Lelystad!’, dacht ik, ‘dat is vast een soort paradijs. Zeker nu juf Inge er gaat wonen!’. 

De paar keer dat ik daarna in Lelystad ben geweest hebben dat paradijselijke beeld echter niet kunnen bevestigen.

De tegenstanders uit die tweede ronde kwamen uit Emmen. Het echtpaar stelde zich voor als Frans en Mike Emmen. ‘Jullie komen uit Emmen toch?’, vroeg ik, een beetje in de war gebracht door dat hele Emmen. ‘Klopt’, zei Frans, ‘maar mijn achternaam is ook Emmen. En de meisjesnaam van mijn vrouw, die echt Mike heet en geen Mieke of Mia…’ 

‘Of Maria?’, onderbrak ik hem. 

‘Nee ook niet’, zei hij,’ de meisjesnaam van mijn vrouw is dus ook Emmen.’ Mike Emmen-Emmen uit Emmen galmde het door mijn hoofd. 

Wanneer je als tweede team de opnames ingaat heb je geen idee wat de tegenstanders gedaan hebben. Frans Emmen en Mike Emmen-Emmen uit Emmen lieten ook niets doorschemeren toen ik even oogcontact zocht. De vragen van de tweede ronde waren een stuk lastiger dan die van de eerste ronde maar onze score was, hoewel een stuk lager dan in de aflevering ervoor, voldoende om door te gaan naar de derde ronde. 

Die laatste ronde is een alles of niets ronde. Als die ook gewonnen wordt win je rond de achtduizend euro minus kansspelbelasting. Als je verliest is er de 2 voor 12 pennenset. Leonard en ik hadden het er van tevoren over gehad. Wat te doen als we de eerste rondes winnen en we de derde ronde zouden mogen gaan spelen. Gingen we voor de eer, de derde ronde wordt bijna nooit gewonnen, en het geld of zouden we stoppen na ronde twee? Ook dan zouden we een fijn bedrag krijgen maar dan zonder de eer en de kans op een verdubbeling van dat bedrag. Toen de vraag kwam was Leonard heel gedecideerd: ‘Ik laat het aan Matthijs over. Hij mag het zeggen’ zei hij voordat ik nog maar was begonnen met iets dat op een inademing leek. 

‘Top’, zei ik, ‘we gaan door voor een derde ronde’. Vanuit mijn ooghoek zag ik hoe Leonard zachtjes met zijn hoofd tegen de desk bonkte.

Mike Emmen-Emmen uit Emmen kwam direct na de opnames naar me toe en zei me dat ze hadden gewild dat zij onze vragen hadden. Want, ‘die wisten we bijna allemaal’. ‘Prima’, zei ik, ‘ik ga me even voorbereiden op de volgende ronde’. 

De derde ronde was ook meteen de laatste opname van de dag. Het voelde als een derde keer examen in korte tijd. We speelden tegen een vader en zijn dochter dit keer. We raadden het woord, hadden een prima score en eventjes dacht ik dat we gewonnen hadden. ‘Maar zij hebben 606 punten’, zei Astrid Joosten terwijl ze naar het andere team wees en maakte zo een einde aan mijn wensdenken. Wat restte was de pennenset. Misschien had ik wel een mooie ballpoint of Parker verwacht, in ieder geval niet het setje pennen uit een doosje waar het ‘Made in China’ stickertje nog op zat.

‘Deze had ik dus echt niet opgezocht’ zei de vader van wie we net verloren hadden. ‘Ah okay’, zei ik, ‘ik dus wel.’ Ik gaf hem een hand en wenste hem, met mijn nieuw verworven Chinese pennenset in mijn andere hand, heel veel succes in de tweede ronde.