‘Pippa, Pippa, Piiiiiiiippaaaaaa!’. Een van de grootste mannen die ik ooit heb gezien was zijn hond kwijt. ‘Heet de hond Pippa?’, vroeg ik hem. Hij snapte het niet, keek me verbaasd aan en zei: ‘Ja!’. We liepen door een bos in Bloemendaal met een hek er omheen zodat de honden niet kunnen ontsnappen. Om naar binnen te mogen betaal je entree. Een euro per hond en een euro per mens. In de zomer zijn er concerten in het park en in de lente mag je in een groot deel niet komen vanwege het broedseizoen. Een van de paden loopt langs een begraafplaats. Ik zong eens heel hard mee met Acda en De Munnik toen ik, net te laat, zag dat er een grote groep mensen rondom een graf stond. Of ze me gehoord hebben wist ik niet. Ik hoopte van niet. ‘Ren Lenny Ren’ van Acda en De Munnik is niet het eerste liedje dat in je opkomt als je langs een graf staat.
‘Wat is het voor hond’ vroeg ik. Pippa was een border terriër. Daarmee wist ik nog niets want ik had geen idee hoe een border terriër eruit zag. In mijn hoofd vormde zich een beeld van een razendsnelle, atletische hond die ongeveer tot mijn knieën zou komen. En toen kwam Pippa de hoek om gescheurd. Het was een heel klein beestje dat niet tot mijn knie maar tot vlak boven mijn enkel kwam. ‘Pippa, kom!, riep zijn reuzenbaas. Maar toen zag Pippa mijn Lena en schoten ze achter elkaar de bosjes in. De lange man zuchtte en liep een tijdje met mij op. Naast zijn enorme lengte had hij ook een geweldig grote, rode neus waar om onduidelijke reden een watje in een van zijn neusgaten zat gepropt. Hij deed me denken aan mijn leraar Duits op de middelbare school. Zijn stem was net te hoog voor zijn postuur. Bij zo’n enorme man verwacht je een donkere bas. Deze ging meer richting een tenor.
‘Luistert ze niet zo goed?’ vroeg ik volstrekt overbodig. De man knikte. Maar ze luistert wel beter dan de vorige border terriër zei hij. Ik had nog geen enkel moment het idee gehad dat Pippa wel luisterde dus ging er voor het gemak van uit dat de vorige hond doof moet zijn geweest.
‘Pippa, kom!’, riep hij weer toen Lena en Pippa de bosjes uit kwamen gestoven. De uitdrukking op het gezicht van de man hield het midden tussen wanhoop en berusting. ‘Dus de vorige border terriër luisterde helemaal niet en daarom hebben jullie er weer een genomen?’, vroeg ik.
Nee, maar Pippa luisterde echt wel verzekerde de man me. Bovendien was het een heel handig formaatje. Ze kon mee op de fiets en zag er ondanks haar geringe hoogte nog steeds wel uit als een hond. Lena was uitgerend en kwam naam me toe. Pippa liep voorzichtig op de man af. Vlak voordat hij haar aan de riem kon doen ging ze er weer vandoor. ‘Pippa, kom. Pippa kom!’ , de man viel in herhaling. Lena, aangestoken door het enthousiasme van Pippa, vloog weer achter de terriër aan.
Het kwam mij prima uit. Samen renden ze richting de uitgang van het park waar ik Lena dan aan de lijn kon doen. Dat is meestal nogal een uitdaging omdat ze, als ze weet dat we het park bijna gaan verlaten, in staking gaat. Ze gaat zitten en wachten in de hoop dat ik me bedenk. De enige remedie is dan terug te lopen, haar aan te lijnen en zo samen richting de uitgang te lopen.
‘Zijn ze nu weer weg?’, vroeg de man. Hij leek zich inmiddels te berusten in het feit dat hij voorlopig nog niet naar huis kon. Toen zag ik Lena staan. Ze weigerde te komen, want ze wist dat het uitje er op zat, dus liep ik op haar af, lijnde haar aan en nam haar mee richting de uitgang.
‘Pippa, Pippa, Pippa, kom!’ riep de reus met de prop watten in zijn neus. Elke keer als Pippa in de buurt van de baas kwam en hij haar bijna kon pakken ging ze er weer vandoor. Heel even verloor de man toen zijn zelfbeheersing. ‘Pippa, godverdomme, Pippa putain!’. Kennelijk gaf de man geen Duits maar Frans. ‘Pippa, kom nou bij de baas,’ zei hij met overslaande stem maar hij moest inmiddels ook wel hebben geweten dat het een kwestie van de lange adem zou gaan worden.
Lena en ik liepen door het hek van de uitgang. ‘Pippa, Pippaaaaaa’, galmde het achter ons.
matthijswind 